دنیایی را تصور کنید که در میان انبوهی از ذرات هوشمند در ابعاد نانو احاطه شده اید. ذراتی که مجموعه ای از سنسورهای هوشمند بی سیم  بوده و اطلاعات مختلفی را از دنیای پیرامونی به مزکز کنترل و هدایت مخابره می کنند. هر یک از این ذرات دارای یک یا چند حسگر، یک سیستم مخابراتی بیسیم، یک منبع انرژی شارژ شونده توسط امواج رادیویی و یک کد شناسایی (برای ذرات ثابت) یا یک سیستم تعیین مختصات جهانی (برای ذرات متحرک)  است. چنین ساختاری Smart Dust نامیده می شود.

مثلا گرد و غبار هوشمندی را در نظر بگیرید که در سطح یک بزرگراه پراکنده شده و اطلاعات مختلفی چون میزان شدت روشنایی و ترافیک را به مرکز کنترل مخابره می کنند. با بهره گیری از این سیستم می توان به سرعت یک لامپ معیوب را شناسایی و نسبت به تعویض آن اقدام نمود. یا حتی می توان بسته به میزان ترافیک، شدت روشنایی سطح جاده را تنظیم نمود.

بعنوان یک مثال دیگر، سنسورهای هوشمندی که در یک پارکینگ عظیم و چند طبقه پراکنده شده اند می توانند با شناسایی پارکینگهای خالی و ارسال اطلاعات به مرکز کنترل، هر خودرو را با روشن نمودن چراغهای LED راهنما به نزدیک ترین پارکینگ خالی هدایت کنند.

یا گرد و غبار هوشمندی که در طول یک پل پراکنده شده ،می تواند میزان اکسیداسیون، PH آب ، سرعت خودردگی و … را به مرکز کنترل ارسال می نمایند.

چنین دنیایی دنیای مبتنی بر گرد و غبار هوشمند نامیده می شود. دنیایی که می توان با استشمام و یا نوشیدن آب حاوی گرد و غبار هوشمند، نحوه عملکرد اجزای حیاتی بدن را نیز تحت کنترل پزشک قرار داد.

این تکنولوژی شروع به کار دوره جدیدی از کنترل بشر بر محیط اطرافش خواهد بود و تعداد نامحدودی  ایده  برای تسهیل زندگی بشر در پی خواهد داشت. تسهیلاتی که روزی تصور زندگی بدون آن نیز برای بشر دشوار خواهد بود.