امروز جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

چرا شاخص قابلیت اطمینان SAIFI منجر به توسعه نامتوازن شهرها می شود؟

یکی از مهمترین ویژگیهای یک توسعه پایدار، متوازن بودن آن است. به عبارت دیگر، توسعه ای که تک بعدی و نامتوازن باشد حتی اگر به ناپایداری هم نیانجامد، حداقل موجب نارسایی خواهد شد. بعنوان مثال، اتحاد جماهیر شوروی، به دلیل توسعه نامتوازن، یعنی رشد تک بعدی در حوزه نظامی و عدم توسعه در سایر زمینه ها، دچار ناپایداری شد. یک مثال ساده تر، کودکی است که سرش بسیار بیشتر از سایر قسمتهای بدنش رشد کرده باشد. بدیهی است که این موضوع بیش از آنکه امیدوار کننده باشد مایه نگرانی خواهد بود.

مقدمه فوق الذکر برای تشریح مهمترین عیب شاخص “SAIFI = “System Average Interruption Frequency Index ارائه شد. وجود زیرساختهای تامین انرژی الکتریکی برق مطمئن و با کیفیت یکی از مهمترین عوامل توسعه شهرهاست. توسعه متوازن شهرها مستلزم آن است که مرکز و حاشیه آن هماهنگ و متوازن توسعه یابند. در غیر این صورت، به دلیل رشد نامتوازن مرکز و عدم جذب سرمایه در حاشیه شهرها، اختلاف طبقاتی شکل گرفته و هزاران مصیبت را به همراه خواهد آورد. مردم فقیری را تصور کنید که هر روز از حاشیه شهرها به محل کار خود در مرکز شهر مسافرت می کنند. تنها تبعات زیست محیطی چنین عدم توازنی می تواند باعث فلج شدن شهر شود.

از طرف دیگر، ملاک قراردادن بهبود شاخص SAIFI در سرمایه گذاریهای توسعه و بهبود قابلیت اطمینان، منجر به تشدید توسعه نامتوازن شهرها خواهد شد. زیرا در شاخص SAIFI تعداد مشترکینی که از قطع برق متاثر می شوند مبنای تخصیص سرمایه گذاریهای توسعه و بهینه سازی است. بدیهی است که در چنین نگرشی، سرمایه گذاریهای به سمت مناطق دارای تمرکز جمعیت نظیر برجهای مسکونی و اداری و بافتهای متراکم مسکونی و تجاری جریان خواهد یافت. در این شاخص تفاوتی بین یک مشترک صنعتی مهم و یک مشترک خانگی کم مصرف وجود ندارد. از طرفی، روستاهای کم جمعیت حاشیه شهرها سهم بسیار اندکی از سرمایه گذاریهای بهبود قابلیت اطمینان شبکه را جذب خواهند نمود. به عبارت دیگر، مبنا قراردادن شاخص SAIFI در شرکتهای برق، منجر به تشدید اختلاف طبقاتی و عدم توسعه هماهنگ حاشیه شهرها با مراکز آن خواهد شد. از این رو سیاستهای راهبردی کشور باید بگونه ای تنظیم شود تا چنین نارسایی هایی را  مهار ساخته یا حداقل تلطیف نماید.

نوشته‌های مرتبط