فیلسوفی هندی به نام زرتشت می گوید : بهشت جایی است که در آن انسانهای نیک سرشت زندگی می کنند. مفهوم این جمله را فقط وقتی متوجه می شوی که به سفری دور دست بروی. جایی که دسته بندی انسانها فراتر از ظالم، مظلوم و بی تفاوت باشد. جایی که کمتر اثری از کوخ و کمتر اثری از کاخ ببینی. شاید هم اشارات دینی به جدا نمودن روح انسانهای نیک و بد در بهشت و جهنم، همان تعبیر عذاب و پاداش باشد.
نگاهی عمیقتر به جامعه ای که در آن زندگی می کنیم، خود وضعیت جهنم را بهتر مشخص خواهد نمود.
جهنم جایی است که بیشعوری اجتماعی به عادت و عرف مبدل شده است. موتور سوار داخل پیاده رو، عدم رعایت حقوق همسایه، فساد سیستماتیک و … مثالهایی واضح از چنین جامعه ای است. ساکنین جهنم، به مکاتب اخلاقی ارزشمند در تعلیم و تربیت کودکان پشت کرده و در نتیجه انتظار بهبود وضعیت در آینده را هم منتفی میسازند. شاید شما هم خانواده هایی را دیده باشید که با تفاوتی صد و هشتاد درجه ای نسبت به نسل گذشته خود، رفتاری نوین و مبتنی بر بیشعوری اجتماعی را در تربیت کودکان خود در پیش گرفته اند. رفتاری که بر پایه آن، کودکان کاملا آزاد و بی بند و بار تربیت می شوند تا مثلا دچار عقده و حقارت نشوند.
در این بین ، موضوعاتی چون احترام به حقوق دیگران، در توهم این که مانع از اعتماد به نفس کودک شده و موجب شکل گیری عقده در وی خواهد شد، رنگ می بازد. درچنین جامعه ای، حقوق افراد (به دلیل از دست دادن مفهوم حقوق دیگران) دچار تضادهای بیشماری شده و در نتیجه موجب شتاب تخریب و زوال می گردد. در چنین جامعه ای، آمار جنایت افزایش یافته و امنیت اجتماع رو به زوال می نهد. در چنین جامعه ای، رانندگی در سطح خیابانها شما را یاد گله های گورخری خواهد انداخت که از دست صیاد می گریزند. چنین جامعه ای حتی قابل قیاس با جنگل نیز نخواهد بود، زیرا هر آنکه بیشعورتر باشد حقوق دیگران را بیشتر پایمال خواهد نمود (نه هر آنکه قویتر ….)
در جامعه مبتنی بر هرج و مرج، سیستم خروجیهای اندکی خواهد داشت و لذا به سرعت دچار فقر خواهد شد؛ زیرا تحرک بیشتر اجتماع، به هرج و مرج بیشتر می انجامد (و نه اقتصاد پویاتر). در چنین جامعه ای ،انسانهای پاک سرشت ، به مرور تحمل خود برای زندگی در جامعه را از دست داده و منزوی خواهند شد (یا در بهترین حالت، به بهشت موعود خود مهاجرت خواهند نمود). نهایتا آن که، در چنین اجتماعی چگالی پلیدی هر روز افزایش خواهد یافت تا جامعه به منتهای فساد ، زوال و انهدام برسد.
فیلسوفی هندی به نام زرتشت می گوید : بهشت جایی است که در آن انسانهای نیک سرشت زندگی می کنند. مفهوم این جمله را فقط وقتی متوجه می شوی که به سفری دور دست بروی. جایی که دسته بندی انسانها فراتر از ظالم، مظلوم و بی تفاوت باشد. جایی که کمتر اثری از کوخ و کمتر اثری از کاخ ببینی. شاید هم اشارات دینی به جدا نمودن روح انسانهای نیک و بد در بهشت و جهنم، همان تعبیر عذاب و پاداش باشد.
