یکی از اهداف پروژه های مدیریت انرژی، کاهش انتشار گازهای گلخانه است. هر چند در کشورهای توسعه نیافته کمتر سخنی در خصوص ضرورت حفظ محیط زیست مطرح می شود، اما باید توجه داشت که ابناء بشر همگی در محلی به نام کره زمین زندگی می کنند و هرگونه آلودگی هوا، منابع آب، خاک و … همه را به یک اندازه تحت تاثیر قرار می دهد. حتی ممکن است کشورهای توسعه نیافته به دلیل امکانات بهداشتی و رفاهی کمتر، از اثرات آلودگی محیط زیست بیشتر از کشورهای توسعه یافته متاثر و دچار زیان شوند.

امروز یکی از اجزای لاینفک گزارشات توجیه فنی و اقتصادی پروژه های مختلف، هزینه های زیست محیطی آنهاست که باید در هزینه های برآوردی کل پروژه لحاظ شود. برای مثال پروژه ای که مصرف برق و گاز آن کمتر است، به دلیل تولید کمتر گازهای گلخانه ای، هزینه های زیست محیطی کمتری دارد. هزینه های زیست محیطی از سال ۱۹۹۷ و با مطرح شدن پروتکل کیوتو، کمّی شده و در کشورهای عضو این پیمان ضمانت اجرایی پیدا کرده است. ذیلا نگاهی به این پروتکل انداخته شده است :

تلاشهای ۳۹ کشور جهان  از سال ۱۹۹۷ بمنظور محدود سازی انتشار گازهای گلخانه ای باعث شد تا از قوریه ۲۰۰۵ پروتکلی در کیوتو مصوب و اجرایی شود که هدف آن کاهش میزان انتشار گاز CO2 به میزان ۵% در مقایسه با سال ۱۹۹۰ بود.

حتی در برخی قسمتهای جهان اهداف بزرگتر انتخاب شدند. مثلا اتحادیه اروپا هدف خود را کاهش گازهای گلخانه ای به میزان ۸% و کشور آلمان هدف خود را ۲۱% تعیین نمود.

پروتکل کیوتو علاوه بر نگاه اقتصادی به مساله محیط زیست، آن را از بعد سیاسی نیز مورد توجه قرار داده است به نحوی که عدم پایبندی یک کشور به این پروتکل ممکن است آن کشور را با عواقب زیانبار و اجماع جهانی برای مقابله با آن کشور مواجه سازد.

در پروتکل کیوتو به هر کشور بر اساس جمعیت و شرایط اقتصادیش یک اعتبار برای تولید گازهای گلخانه ای تخصیص داده شده است.

کشورهای در حال رشد نیز موظف شده اند تا سرمایه گذاری مربوط به پروژه های آلوده کننده محیط زیست را به قسمتهایی از جهان منتقل کنند که نرخ بالاتری از انتشار گازهای گلخانه ای برای آنها تخصیص داده شده است و سهم کمتری در انتشار گازهای گلخانه ای دارند (نظیر اروپای شرقی).

در پروتکل کیوتو امکان خرید و فروش اعتبار انتشار گازهای گلخانه ای نیز پیش بینی شده است تا به وجهه اقتصادی محیط زیست اعتبار بیشتری ببخشد.